Een wanhopig briefje tegen een boom, een verdrietige weesknuffel aan de kassa, soms word je herinnerd aan het verdriet van een kind. Knuffels zijn van alle tijden. Mijn broer Toon had een knuffeltheedoek. Na een bezoekje aan familie was de doek zoek. Alle enigszins lijkende theedoeken werden door mijn moeder uit de kast gehaald maar Toon wilde alleen de enige echte. Mijn vader is op die donkere winteravond van Alphen naar Wamel gefietst om daar te zoeken naar de verdwenen doek. Tevergeefs, tot groot verdriet van Toon.
Deze week zocht ik naar een oude foto. Daarbij bleef mijn oog hangen op de foto hieronder. Hans, toen nog Hansje. Hij was van kleins af aan altijd vergezeld van een knuffel. Hij heeft qua knuffelverlies een zwaar kinderleven gehad.
Zijn eerste was een aandoenlijke oranje olifant. Dat was Ollie, geboren op de Rabobank. Een cadeautje bij een geopende kinderrekening. In mijn kledingkast bewaarde ik een schone reserve Ollie, ingeval dat…! Hans en Ollie, ze waren onafscheidelijk en vaak verbonden door een flinke veiligheidsspeld. Ollie had een oorprobleem. Zijn halve rechteroor was al knuffelend verorberd. Als opkomend peuter wil je ook wel eens vast voedsel. Na een druk dagje winkelen bleek Ollie weg. De nog steriele tweelingbroer werd ingezet, maar helaas. Hij rook en snoof anders, had geen waas van melk, spuug en andere onappetijtelijke geurtjes. Zijn nog hele oren deden er ook geen goed aan. Nee, nummer twee mocht mee naar bed maar werd geen nummer een.
Om het verdriet te verzachten werd de lievelingspop van tante Jacinta ingezet. Pop Cint had er al een heel kinderleven opzitten. Ze was een pop met een vlekje geworden. Haar stoffen onderstel was versleten en vervangen door die van een iets kleinere pop. Haar vleeshoofd was met stevige steken aan de romp vastgenaaid. Op die manier kon ze nog een tweede ronde mee. Door de tand des tijds was ook haar gezicht wat bezoedeld. Haar haren stonden stijl overeind, alsof er klei ingewreven was voor een ruige look. Ze had een soort Connie Palmen-kapsel. Maar Hansje vond dat niet erg, hij was dol op haar.
Na een vakantie in de Dordogne kwamen we zonder pop Cint terug. Terwijl Hansje meedeed aan een zwembadspelletje zou pop Cint op de kant toekijken of alles eerlijk verliep. Blijkbaar is ze toen de wijde wereld in getrokken.
Dikke tranen, dat wel. Maar een pop wil ook wel eens verder kijken. Toen daarna de kleuterschool gloorde was pop Cint snel vergeten.
Kleinzoon Rowan ging na de vakantie voor het eerst naar school. Ook hij is dol op knuffels, maar de beste knuffel blijft thuis. Die past op het huis.