Voetbalminded, zo kun je mijn familie wel noemen. Zowel mijn vader alsook mijn vijf broers speelden bij Avios. Ik denk dat ik mag zeggen dat mijn familieleden vrij verdienstelijk voetbalden.
Het heeft nog tot 1972 geduurd voordat in mijn geboortedorp Alphen de dames de wei in gingen. Als eerste damesclub in Maas en Waal! In het dorp voetbalde wel al eerder een meisje in de competitie mee. Dat was Bernadet van Oss. Zij was handig met de bal en werd gewoon bij een jongenselftal ingezet. Ook hier was Avios een voorloper, de club was toen al gender neutraal.
Mijn broers haalden me over, ze hadden sterk het vermoeden dat ik ook het voetbal in mijn kuiten had. Met maar liefst 30 dames betraden we de “heilige grond’ bij café Toon van Wijchen aan de Maasdijk. Om de conditie op peil te brengen liepen we in hoog tempo onze oefenrondjes om het veld, wat had ik altijd veel pijn in de zij! In beginsel speelden we wedstrijden tegen elkaar. Het jaar erop gingen we, gestoken in het oranje zwarte tenue, in competitieverband van start. We hadden een serieuze trainer die de begeleiding op zich nam. Daarnaast een vaste verzorger, dat was Tineke, een vriendelijke jongen met een beperking. Hij was bij elke wedstrijd ter plekke. Altijd met een emmer water en spons. Hij was de enige die aan de damesbenen mocht komen.
Het damesvoetbal was nog niet in elk dorp ingevoerd, vaak moesten we in het weekend ver weg om een wedstrijd te spelen. Als de dauw nog maar net van de grond was bracht Martien de Leeuw ons met zijn busje weg. Zijn vrouw Zus moedigde ons aan tot ze schor was. De klapper van het jaar was altijd de wedstrijd tegen Nijmegen. De NEC-dames eindigden steevast als eerste in de competitie, direct gevolgd door Avios. Ik speelde op de plek rechtsbuiten. Bij de beide Avios dameselftallen regende het doelpunten, alleen niet van mijn voet. Over mijn goal in eigen doel wil het hier liever niet hebben. Ik was meer van de voorzetjes. Aan toeschouwers hadden we geen gebrek. Het halve dorp liep uit. Ook mijn broers stonden als deskundigen in beginsel altijd langs de lijn. Toen bleek dat ik de buitenspelval niet altijd scherp in de gaten had kwam broer Appie persoonlijk het veld op om de regels nog eens aangescherpt uit te leggen.
Helaas zijn er geen actiefoto’s van mijn voetbalcarrière meer te vinden. Misschien maar goed ook. Daarom plaats ik een impressie van het voetbal van het begin van de vorige eeuw.
De vrouwen van het elftal in Portsmouth in Engeland speelden in een opvallend tenue, met truien tot ver over de heup, kniekousen en baretten. Die baretten zijn toch wel handig vooral als het zoals in Engeland vaak regent. Ook het Hollandse voetbal heeft wel eens last van regen. Ik denk hierbij aan een wedstrijd waarin we met de dames Avios 2 speelden tegen Heerewaarden. De speelsters daar waren wat ouder, rondborstiger ook. Enkelen hadden krulspelden in. Met daarover een doorschijnend regenkapje. Tja, dan wil het vanzelf wel een spetterende wedstrijd worden.
Langzamerhand wende het dorp aan damesvoetbal en werd het qua kijkers minder. Mijn oudere broers lieten het aan de lijn wat afweten. Niet lang nadat mijn jongste broer Bennie het supporterschap opgaf heb ik mijn voetballoopbaan beëindigd. De stad en het op kamers wonen lokten.