Het dorp Dreumel was in die tijd een beetje het muzikale walhalla van Nederland. Daar in zaal Arnoldussen was het voor ons, de Maas en Waalse tieners, vaak te doen. In eerste instantie organiseerde de uitbaatster dansavonden met de quick quick slow en tango. Daar kon je de moves die je op de dansles had geleerd, in de praktijk brengen. Dansleraar Helm de Vree staat nog op mijn netvlies gegrift. Hij stuurde me met vaste hand de dansvloer rond.
Maar dat vaste dansen ging vervelen. Mevrouw Arnoldussen haalde, samen met de lokale Teenerclub, de Nederpop naar Dreumel. We genoten van het los dansen en deden dat op de klanken van de Swinging Soul Machine, Shocking Blue, The Motions, The Tee Set en Cuby & the Blizzards.
Maar mevrouw Arnoldussen had meer dan muzikaal lef. Ze haalde ze de Eindhovense zanger Armand naar Dreumel. De koeien werden die zaterdagavond tijdig gemolken. Al vroeg op de avond was de zaal afgeladen vol en vloeide het bier rijkelijk.
Armand had zijn lange haar met brede pony royaal in de henna gezet. Hij was niet te missen. Hij lustte hem graag, daarnaast blowde hij zich een slag in de rondte. Royaal deelde hij handtekeningen uit. Bij de dames zette hij zijn signatuur bij voorkeur op de buik.
‘Ben ik te min’
Armand zette zijn protestsong ‘Ben ik te min,’ scherp neer. De sfeer zat er goed in. Massaal zongen we mee met ‘jouw pa, die in een grotere kar rijdt dan de mijne.’ Tussen de nummers door communiceerde hij op geheel eigen wijze met het inmiddels opgewonden publiek. Hij maakte hen uit voor klootjesvolk en boeren. Nadat hij riep, ‘ik moet pissen,’ liep mevrouw Arnoldussen emotioneel over. Eigenhandig verwijderde ze de verbaasde Armand met zijn mondharmonica, accordeon en gitaar van het toneel. We waren die avond vroeg thuis.
Artiesten die het niet zo nauw nemen met hun vocabulaire zijn van alle tijden. Maar Armand is en blijft de nationale voorloper.
Op de voet gevolgd door rapper Boef. Met hem zou mevrouw Arnoldussen in deze tijd wel raad geweten hebben.