Agri-terrorisme?

Mijn moeder was een fervent aanhanger van de tuinkabouter. In allerlei soorten en maten fleurden de kabouters de voortuin op. Op een ochtend bleek onze voortuin leeggehaald te zijn, de bonte stoet kabouters was die nacht meegenomen.

Deze ochtend liep ik naar buiten, er was iets dat anders aanvoelde dan normaal. In mijn ooghoeken zag ik het, of beter gezegd zag ik het niet. De zinken teil, door mij omgetoverd tot mini voortuin, was weg. Een teil, wie neemt er nu toch een teil mee, denk je dan. Het is niet iets dat je onder de arm even optilt. Alleen al het gewicht, loeizwaar want onderin lagen de nodige bakstenen en tegels. Enkele weken geleden had ik de teil ververst. Het verdorde zomerse goed maakte plaats voor prachtige zachtgele grootbloemige winterviolen met een rand van groene kruiden. Naast de teil stond een zinken vuilnisbak. De kleine viooltjes daarin pepten het enigszins verdorde boompje net niet op.  Blijkbaar was het niet aantrekkelijk om die mee te nemen.

De teil is uit nostalgisch oogpunt een dierbare herinnering. Het soort waarin we vroeger op de beurt ‘in bad’ gingen. Onze wellness zeg maar. Als oudste had ik het privilege van het schoonste en warmste water. Het teilgebeuren was altijd op zaterdag. Voor de zondagse hoogmis uit gingen we fris gewassen het bed in. Schoon de zondagse kleren in was het credo. Ook de haren kregen een wasbeurt. Ik herinner me de strakke kaarsrechte jongensscheidingen nog heel goed.

Agri-terrorisme?

Ik troost me met de gedachte dat balorigheid en vandalisme van alle tijd is. Agri-terrorisme nog een graadje erger, daar weten ze in Maas en Waal alles van.  Ik kan me de boosheid en venijn erg goed voorstellen. Mijn klein leed om de teil valt daarmee in het niet.

Hoe dan ook, ik wens de nieuwe eigenaar of eigenaresse van mijn teil veel beterschap, want hij of zij zal zeker enige tijd met acute spit thuis op de bank vertoeven. Een warm bad in de teil kan helend werken.

Bronvermelding foto: (look a like),  Modeste Herwig