Geplaatst op door Koosjeschrijft

Rood hartje

‘Ik ga trouwen,’ roept hij overtuigend.

In de achteruitkijkspiegel zie ik hem gelukzalig zitten.

‘Oh wat leuk. En al snel?’

‘Ja, dat denk ik wel.’

‘Maar moet je dan niet eerst van alles leren? Zo, net als je papa. Banden plakken, klussen en koken.’

‘Nee dat hoeft niet, want Luisa is al zes,’ roept hij met enige stemverheffing uit.

Ik knik en begrijp dat het menens is

‘Mag ik dan ook op het feestje komen?’

Het is even stil.

‘Nou, dat moet ik met Luisa overleggen.’

Ik besluit niet aan te dringen. Ik ken mijn plek.

“Wat een mooie naam, Louisa.’

‘Nee oma, je zegt Lu-i-sa en niet Loe-i-sa.’

Dit moet ik goed in mijn oren knopen.

 

Eenmaal thuis is het tijd voor iets lekkers.

Ik houd Rowan de pot voor. Normaal kan hij moeilijk kiezen.

Dit keer grijpt hij direct naar het rode hartje.

‘Kijk, zegt hij,’ wijzend naar zijn borst, ‘Dit hartje gaat nu rechtdoor naar mijn hart. En daar zit Louisa.’

Het zit diep, ik knik nog maar eens begrijpend.

Even later is hij het hartje vergeten. Hij begraaft zijn neus liefdevol in een knuffeltje.

Terugrijdend naar den Bosch, schiet me iets te binnen. Enkele weken geleden huilde hij achter in de auto dikke tranen. Dat was toen ik opperde dat hij al bijna zes was. ‘Ik wil niet weg bij juf Wendy, snikte hij met diepe uithalen.

Zo snel kan het dus gaan.

Had ik dat vroeger nu ook op school, vraag ik me af. Was ik zo jong, ook op iemand geweest?  Op juffrouw Hol of meester Brok niet. Nee, in de klas moest je vooral je mond houden. Er was één plek waar je naar mocht kijken, dat was het schoolbord. Met je armen over elkaar.

22 antwoorden op “Rood hartje”

  1. een man naar mijn hart die kleinzoon Rowan van je, die belangrijke beslissingen eerst wil overleggen met ‘zijn Luisia’!!
    Mag oma naar het trouwfeest komen?
    Goed van je dat je niet als vanzelfsprekend aannam dat je als oma wel welkom zou zijn. Altijd ff checken, dat voorkomt misverstanden!

  2. “Koosje van den Boogaard, ga jij de stok even halen….”

    De stem van de juffrouw klonk als muziek in mijn oren. Met de borst vooruit gaf ik haar de stok. Ik draaide me om en zag de bewonderende blikken van mijn klasgenoten.
    Maar meteen daarna voelde ik de klap van de stok in mijn nek. Weg trots. De pijn was heftig, maar minder erg dan de vernedering. En veel minder erg dan mijn totale verlies aan vertrouwen in haar.
    Ruim 50 jaar lang kom ik 10-tallen keren per jaar langs haar huis. Voordat ik het huis kan zien, schiet het door mijn hoofd: “Koosje, ga jij de stok even halen…”
    De laatste 30 jaar staat er een bord: “Kersen te koop”. Ik ben gek op kersen. Maar nooit heb ik één seconde bedacht op de uitnodiging in te gaan.

    “Was ik zo jong op iemand?”
    Nou en of!
    In klas 5 is mijn liefde voor een andere juffrouw dubbel zo heftig opgevlamd. Juffrouw Nijtmans! Ik vond haar zo mooi, en zo lief. Maar bovendien… haar mooie borsten. Die mochten gezien worden!
    Als ze mij een som kwam uitleggen, bukte zij en wees mij waar ik op moest letten.
    Naarmate ik meer uitleg nodig leek te hebben, werden haar borsten beter zichtbaar.
    Tot ik uiteindelijk ‘toegaf’ dat ik het begrepen had. Het maakte niet uit wat ze zei. Ik snapte het. Rekenen was eigenlijk mijn sterkste punt. Daar had ik nooit uitleg bij nodig. Maar wel bij juffrouw Nijtmans.

    Koos van den Boogaard

    1. Koos dank je wel voor je reactie. Ik geloof dat ik heb zitten slapen al die jaren op de eerste rij.
      Vanaf klas drie bij juffrouw Hol. Daarvoor zat ik in Oijen op school.
      Wat erg dat getippel met de stok en dan een klap toe krijgen. Je was onder de indruk van de borstwerking van juffrouw Nijtmans. Mogelijk is er wel een tv programma waarin jij je oude liefde weer op kunt zoeken. Maar misschien woont ze inmiddels in een of ander bejaardenhuis. In dat geval kan je als vrijwilliger misschien veel betekenen..:)

    2. Beste Koosje de Leeuw ( en Koosje van den Boogaard )

      Daar zit ik dan in ‘s-Hertogenbosch de verhalen te lezen van Koosje de Leeuw, mijn mede-alt in het Jeroen Boschkoor. Toevallig kwamen we vorige week tijdens een pauze van de koorrepetitie erachter dat we beiden uit Maas en Waal komen. Altforst en Alphen. Bedankt Koosje dat je me attendeerde op jouw website. Ik las met plezier enkele verhalen. Herken ook de vasthoudendheid in de liefde bij 5-6 jarigen. Daar moeten wij oma’s inderdaad met respect op reageren. Van verliefdheid op een meester of juf kan ik niet vertellen. Ik las ook met plezier de reactie van Koosje van den Boogaard. Een bekende naam voor mij. Al 21 jaar geleden verhuisde ik uit Maas en Waal, maar kom er nog heel vaak en als de A2 weer eens verstopt zit nemen we de touristische route . ‘Pontje Alphen’ roepen we dan als we van huis vertrekken. Jarenlang zat ik met Koos van den Boogaard in een kritisch clubje, we discussieerden wat af. Maar……we fokten ook allebei zwartbles-schapen. Steeds als ik nu langs zijn huis kom tel ik de schapen en zie hoe groot zijn huis is geworden en hoe de veestapel zich uitbreidt. Hoe zou het met Koos zijn, denk ik dan.
      De bedoeling van dit verhalenblog is natuurlijk niet om contacten te leggen…..daar zijn andere media voor. Maar toch: De volgende keer bij ‘pontje Alphen’ ga ik bij Koos van den Boogaard aanbellen. Misschien neem ik kersen voor hem mee.

    3. Dank je wel Minke voor je reactie op mijn schrijfsels. En op je reactie op Koos.
      Hij zal je bezoek met kersen zeker waarderen, schat ik in.
      Groetjes en tot altoos – zingend.
      Koosje

  4. Ik ken de basisschool ook nog van de broeder die met een lange witte stok hard op je tafeltje sloeg als je niet oplette. Je vloog van schrik omhoog. We waren ook bang van het hoofd van de school, hij werd d’n Bult genoemd, geen idee waarom. Heb nergens een bult gezien…

    2. Oja die basisschool…
      Ivon ik herken er wel wat in… bij ons geen stok met wel een liniaal die met een klap op je bureau neerknalde. Ik geloof dat daar mijn huidige schrikreactie voor onverwachte harde knallen zeker daar vandaan komt.
      Maakte je het nog bonter dan mocht je langs het kantoor van de directeurrrbrrrr, die dan (eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat dit meer voorkwam bij de jongens) een letterlijke oorvijg uitdeelde waardoor je met rood en tintelend oor terug moest naar de klas.
      Weer een prachtig verhaal Koosje. Echt heerlijk van genoten. Zo zijn je kleinkinderen een bron van schrijversinspiratie. Groeten aan Rowan en Lu-i-sa 😉

  7. Wat een lief stukje. Als de mama van Luisa hoor ik al vaak over de trouwerij, zeker zijn ze ervan allebei. De datum komt er nog steeds niet. Maar super om zo eens te lezen.

    Groet Nina

  8. Ja mooi, de wisselende emoties van een kind. En zo’n mooie meisjesnaam tegenover Hol en Brok. Alleen daarover wil je al van alles voelen. Laat staan het gedrag wat je er bij moest hebben . … grtz Maud

  9. Bijzonder leuk en herkenbaar omdat ik ook jaren met kinderen gewerkt heb. Heerlijk gewoon. Nee,vroeger was er van liefde voor juf of meester weinig plaats,en
    er vloog nogal eens zo,n schoolbordborstel door de klas die je behendig moest ontwijken,maar tegenwoordig is het gelukkig anders.
    Groet;
    Bette.

Reacties zijn gesloten.