Verloren tijd

Flarden van het begin van de vorige eeuw blijven na de historische dag over Maas en Waal in mijn hoofd hangen.

De keutelboer, aanroeper, beerleider, marskramer en mandenmaker; de tijd is veel verloren onderweg.

Opwaaiende zomerrokken waren er nauwelijks. Een bloot been al helemaal niet. Rokken met verzwaarde tegenvoering; geen windstoot kon de vrouw verrassen. En vrijwel altijd was de kleur eenduidig: zwart of donker gedekt. Eronder de dikke wollen kousen. Het had allemaal een weinig erotiserend effect.  Meestal laag over laag maar altijd hoog gesloten, geen greintje huid, om van decoletering maar niet te spreken.

Herinneringen bewaarde men in een vergeeld album. Niet op de huid. Hooguit was daar een scapulier op de borstrok. Meegebracht als aandenken aan een devote bedevaart.

De gegoede burgerman onderscheidde zich door een kostuum, bolhoed en wandelstok. De boer klotste op de klompen en liep in een Manchesterbroek opgehouden door een touwtje in de taille. Daarboven een verweerde oude boezeroen met rode zakdoek voor de neusloop. Op het hoofd een alpinopet. In zijn hand een stok om het vee mee op te jagen.

De kinderschare speelde buiten. Zij leefde zich uit met tollen, hinkelen, knikkeren of blindemannetje met een oude theedoek.

Vergeten groenten

Gelukkig zijn er ook dingen behouden en koesteren we het draadjesvlees en de stamppot. Naarstig vinden we de vergeten groenten weer terug. Ook het beroep van boeren is gebleven. Werkwoorden als hooien, zaaien, oogsten, en  melken zijn meegelopen met de tijd.

De keuterboer van vroeger is niet meer. Hij is nu een manager van een ultra melkveebedrijf. Managen kwam sowieso niet voor in de woordenschat; gezond boerenverstand wel.

En dat moeten we in de toekomst vooral zo houden.

 

 

6-11-2019

foto: eigen beheer, opa Driek de Leeuw