Een schoothondje

 

 

Coronaproef winkel ik bij de Coöp. Plots sta ik stokstijf stil. Ik loop bijna tegen een mevrouw op. Ze draagt een mondkapje met daarop slagtanden. Geschrokken deins ik terug, meer dan anderhalve meter. Thuis gaan de slagtanden nog door mijn hoofd. Als een grommende boze hond die zijn tanden laat zien.

Hoe ouder ik word hoe meer mijn angst voor honden toeneemt. Kijk, een kleintje, een schoothondje dat in de binnenzak van de jas past, oké. Maar het is me al snel te groot.

Het lijkt alsof tijdens de verschillende coronagolven meer honden en hun baasjes op straat zijn.  Ook zie ik meer en meer ouderen, van wie de kinderen het huis uit zijn, beginnen aan een opvoedtraject met de hond.

De winkels zijn er handig op in gesprongen en verkopen een arsenaal aan hulpstukken. Zo zag ik bij de Lidl warmte-en verkoelkussens. Met kerst was er de rode kerststrik. En als kerstspeeltje was er de sushi in taartvorm.

Inmiddels draait de dienstverlening rond de hond overuren. Naast de dierenarts zijn er hondenkappers en hondentandartsen. Ook thuiswerkers kunnen aan de slag. Zo biedt Bol.com de elektrische nagelvijl voor de hond aan. Gelukkig kan de kat hierin ook meegenomen worden. Je kunt ook met je hond naar een psycholoog. En om de kwaliteit te garanderen is er zelfs een NVGH, Nederlandse Vereniging Gedragstherapeuten voor Honden.

De hond wordt op allerlei manieren opgeleukt, vergelijkbaar met een baby of kind. Een draagzak, een hondenwagentje, hondenkleding en voor de jonge hond zijn er opvoedkundige speeltjes. Om zich geborgen te voelen, is er voor de jonge pup een hondenknuffel met een hartslag. Als de hond gek is op apporteren dan kun je hem belonen met een vos of eend van pluche.

Ik begrijp de fascinatie een beetje, een hond is een trouwe, meestal aanhankelijke viervoeter, maar het kan ook verkeerd uitpakken.

Pas zag ik in een dating televisieprogramma dat een man en vrouw bekeken of ze relatiemateriaal voor elkaar waren.  Maar de poging werd al snel tot in de kiem gesmoord. De vrouw wilde persé dat haar hond bij haar in bed sliep.

Tja, het kan verkeren.

 

foto en kleding hond:  www.hunkemoller.nl

14 antwoorden op “Een schoothondje”

  1. Ja, het moet niet gekker worden met de ‘honden-troetelaars’. Knap Koosje hoe je in een paar woorden de variatie aan hondenbaasjes en hun gewoonten schetst. En amusant om dit blog te lezen als je zelf ook een hond hebt waar je dol op bent.

  2. Mooi verhaal Koosje!
    Er is een hele economie die er op draait!
    Toon had ook ooit een kleintje maar die heeft niet lang geleefd!

  3. Zo…. jij bent op de hoogte Koosje … de hond op de eerste plek ‘amorie’ ! Het gaat verder als ik zelf al wist.
    Wat zal hond er zelf allemaal van vinden hè ??
    Ook aandoenlijk die teckel in dat wolletje, die wil je wel op schoot! woeff 🙂 groetjes Maud

    1. Tja Koosje, gisteren hadden wij het nog over dit onderwerp.
      Ben opgegroeid met paarden, schapen, honden en katten.
      Van mijn lieve teckel Polleke ben je godzijdank helemaal niet bang.
      Je vindt hem zo waar ook aardig. Maar zoals het ook gaat met kinderen, het ligt aan de ouders en aan de baasjes hoe ze hun viervoeters opvoeden en behandelen. Ik houd super veel van dieren en ben er 100% goed voor, maar alles moet wel in perspectief blijven.

  4. Heerlijk jouw humor Koosje !. De liefde voor de hond gaat wel erg ver. Wist niet dat er zoveel poespas omheen zat.
    Ach, als ik zelf maar nooit de gebeten hond wordt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.