Ik stof de grote doos met het spel af. Het plakband wat de deksel bij elkaar moet houden, is uitgedroogd. Zo’n veertig jaar geleden was dit spel ons strijdtoneel in het weekend. Nieuwsgierig open ik de doos. De handleiding is meer dan vettig, zo ook de opdrachtkaartjes. De plastic legers zijn nog intact. Het weekend begon in de jaren tachtig voor ons nogal eens op vrijdagavond. Na een voedzame maaltijd werd het bord uitgelegd. Samen met mijn huisgenoten Gertie en Jan en de vrienden Pieter-Jan en Antoine maakte ik me op voor de strijd.
De tafel werd leeggemaakt, de startlegers verdeeld. Ieder kreeg een opdrachtkaart en aanvallen maar. Op elke opdrachtkaart stond een kanon, soldaat te paard of staande soldaat. (Liggende soldaat zat er niet bij.) Ieder kreeg een opdrachtkaart, met daarop de te veroveren continenten of een te vernietigen leger.
Het was een spannend spel dat we bloeddorstig speelden. Enige strategie was handig. Er was verschil in tactiek, de een viel met drie legers aan, de andere spaarde door tot tien of meer en probeerde daarmee een land in te pikken. Halverwege de avond was het tijd voor drank en chips met Duyvis dipsaus. Snel even een toiletgang kon, maar met name het drukwerk moest niet te lang duren. Tegen middernacht stond het bord vol met militair geschut. Ieder was bezig de al veroverde landen of continenten veilig te stellen. Soms was dat moeilijk. Zo zijn Zuid-Amerika en Australië wat makkelijker te veroveren dan bijvoorbeeld Rusland. Dat land zag er overigens anders uit dan nu. Oekraïne bestond nog niet en de Baltische staten behoorden bij Oost-Europa.
Tegen half twaalf lieten we allen een vermoeide zucht. Pieter-Jan moest in politiek café De Knillispoort de kas tellen en dus gelasten we een wapenstilstand in. Het spel werd met precisie onder de bank geschoven. Op zaterdagavond namen we de strijd weer op. Een enkele keer duurde het spel drie avonden.
Bondjes
Ieder speelde voor zich, maar een enkele keer werden er toch afspraken gemaakt. Dat was als een van ons oppermachtig werd. Tegenwoordig noemen we dat het sluiten van een bondje. Maar soms viel iemand tegen de afspraken in toch een land aan. Dan hing er spanning in de lucht. Het spel eindigde als iemand zijn opdracht had behaald. Maar het bleef uiteindelijk spel. Ik heb het graag gespeeld, maar ik kijk er nu toch met een troebele blik naar.
Enige bloeddorstigheid zit in ieder mens, maar bij de een wat meer dan de ander. Risk was een spel van de lange adem. Laten we hopen dat het in het geval van Rusland versus Oekraïne niet zo zal zijn en dat de vrede snel mag komen.
Dat wens ik met name de mensen in Oekraïne in het bijzonder toe!
Heel herkenbaar. Wij hebben het spel met veel plezier ,vaak en fanatiek gespeeld. Soms met bijna ruzie……omdat iemand zich opeens niet meer hield aan een gesloten bondje!! Dat kon hoog oplopen.
Dank Angelique !!!
Mooi geschreven Koosje
Dank je Gon
Wat mooi verwoord Koosje
Dank Mieke!
Heel mooi verwoord koosje!
Dank Eileen