Stille tijd

door de abdij heen

klinken zacht rituelen –

een verstilde tijd

 

Wat onwennig rijd ik op maandag vanuit de drukte van de stad de mooie oude poort van de Abdij van Heeswijk Dinther binnen. Het is een nazomerse dag waarop de zon zich nog even van de goede kant laat zien. Ik ben een eeuwige inpak-twijfelaar en sleep bepakt en bezakt mijn spullen achter me aan, alsof er een zware winter op komst is. De ingang kan ik niet direct vinden daarom loop ik even de kerk in. Zacht klinkt sacrale muziek. Een broeder zit verscholen achter het orgel. In het hoekje met Maria roepen wat kaarsjes haar aan. Ook ik steek wat kaarsjes aan. Daarna druk ik op de bel van de entree. Ik word hartelijk ontvangen door broeder Hans die me vervolgens voorstelt aan Roelof een vrijwilliger. Roelof zal mij inpraten in de rituelen van het ‘huis van de Norbertijnen’.

Allereerst lopen we naar een ruime gastenkamer met eigen douche en toilet. Het licht valt mooi binnen, dat is fijn want ik wil hier enkele dagen al schrijvend doorbrengen. Het fictieve verhaal waar ik al enige tijd mee bezig ben schiet thuis niet echt goed op. Roelof wijst me ook de gezamenlijke huiskamer waar op bepaalde momenten koffie en thee voor de gasten geserveerd wordt. Het is me gelijk duidelijk, hier wordt goed voor de gasten gezorgd. Dat blijkt ook in de refter waar de broeders en hun gasten eten. Als stille getuigen van het verleden hangen de schilderijen van de abten daar aan de muur. Ook de huidige abt, Denis Hendrickx, heeft er een plekje. Hij is de 71ste abt van deze Abdij. Dat zijn er dus nogal wat geweest, maar deze oudste nog bestaande abdij van Nederland stamt dan ook vanaf het jaar 1134.

Tijdens de rondleiding krijg ik wat uitleg over het reilen en zeilen in huis. Als gast in de abdij sluit ik aan bij het dagelijkse ritme van de ongeveer twintig Norbertijnen. Zij werken voornamelijk in de parochies in de buurt van de abdij. Ook in het verzorgingshuis in het dorp. Daar zijn door de corona zeventig bewoners overleden. Dat had veel impact, de broeders moesten in deze zware tijd noodgedwongen op afstand blijven. Ik was er stil van.

Het ritme van de dag

De broeders leven op het ritme van de dag.  In de ochtend, net voor 07.00 uur klinkt de bel en is er in de Abdijkerk een korte dienst waarin de metten en lauden zijn samengevoegd. Daarna is er het ontbijt in de refter. Tegen twaalf uur klingelt de bel als teken dat de middagdienst aanvangt, gevolgd door de warme heerlijke (!) maaltijd. En rond 18.00 uur klinkt opnieuw de bel, dit keer voor de Vespers. Het kerkboekje was voor mij even wennen maar al snel kon ik de notenbalken volgen. Na de Vespers is er een broodmaaltijd.

In het complex heerst een serene rust. Soms hoor je op de brede gangen het geruis van de pijen.  Er klinken geen mobieltjes en er is niemand die snel nog even in hoog tempo denkt iets te moeten doen. Tijdens het samen eten ontstaan er leuke ontmoetingen. Er wordt gewoon gesproken aan tafel en dat past me wel. Er schuiven met regelmaat vermoeide wandelaars aan. Zij lopen het Kloosterpad en overnachten dan in de abdij. De maaltijden worden door een echte kok vers bereid in de grote keuken. Het is geen hotel of restaurant; ieder helpt wat mee, en samen zorg je ervoor dat de tafels af-en weer opgedekt worden. Het is eigenlijk een heel groot gezin.

Een tapijt van eikeltjes

Ik trek me veel terug op mijn kamer maar onderbreek het schrijven met regelmaat om een stukje te wandelen. De prachtige tuin ligt er uitnodigend bij. Tussen de bomen ligt een tapijt van eikeltjes. Ze kraken onder mijn voeten. Bij het stille vennetje mijmer ik op een bankje. Ook de kruidentuin is nu in de oktobermaand nog fraai om te zien. Even verderop is er het proeflokaal, waar het Berne abdijbier wordt geserveerd. Er zijn 5 soorten, het 4% Witheren blondbier kan ik aanbevelen. Op het terrein is ook een uitgeverij/drukkerij en een grote boekhandel. Ik heb er een aantal exemplaren van Een te grote jas voor de verkoop neer mogen neerleggen.

Op donderdag rijd ik terug naar Den Bosch maar niet voordat ik broeder Hans en gastvrouw Nel heb bedankt. Ik vond het heel bijzonder hier een stukje stille tijd mee te mogen maken.

 

foto: BD .

16 antwoorden op “Stille tijd”

  1. Een mooie, inspirerende ervaring. Doet, ook mij denken, aan de jaren op nonnenscholen en bezoeken bij religieuze oom en tante.
    Benieuwd naar je non-fictie verhaal.

  2. Het doet me denken aan mijn kostschooltijd in Veldhoven.
    Tussen de zusters en hun rituelen waar wij als jonge tieners rond probeerden te dartelen. Die jaren daar blijven een ervaring op zich.

    1. Ha Jeannine,
      Ja ook daar in het internaat mooie rituelen. Vandaar jouw vroomheid 🙂
      Die zusters hebben het vast zwaar gehad met die jonge tieners en hun hormonen.

  3. Hai Koosje,,

    Wat fijn dat je zulke mooie ervaringen kunt delen! Koester de mooie herinneringen die je in de Abdij hebt opgedaan en neem ze mee op je verdere levensweg. Het oude adagium van ‘rust-reinheid-regelmaat’ was zo gek nog niet…
    Het ga je goed, en wie weet tot ziens in de Abdij!

  4. Hallo Koosje,
    Weer zo’n leuk verhaal. En ik kan het beamen hoe mooi het daar is. We hebben een stuk kloosterpad gelopen en kwamen daar uit. En de boekwinkel is heerlijk om doorheen te dwalen. En nu maar kijken of jou boekje door het Brabantse land gaat. Nog veel schrijf plezier Koosje.

    1. Hallo Mieske,
      Ah wat leuk dat je een stukje van het Kloosterpad hebt gelopen. Ja het is of de tijd ook een beetje heeft stilgestaan.
      En ja, mijn boek mag het Brabantse land in!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.