Op de trap van het leven heeft ieder zo zijn plek, de bovenste trede was voor mijn vader, de tweede voor mijn moeder. Voor mij als oudste meisje was er de derde trede, gevolgd door het rijtje broers, de jongste stond op de achtste trede. In de turbulente jaren zestig verloor mijn vader de strijd aan de gevreesde ziekte. Hij raakte amper de negenenveertig lentes aan. Vanaf dat moment, klom mijn moeder naar de bovenste, voor haar wankele plek. Ze werd de scheidsrechter van goed en kwaad.
Ik ging als dertienjarige naar de tweede trede en de jongens schoven ook allemaal op naar boven. De op een na hoogste trede was voor mijn wiebelige kinderbenen geen stabiele plek. Ondanks de moeilijke beginjaren als weduwe bleef onze moeder lang en standvastig op haar plek. Ze verraste ons allen; ze ging de negentig levensjaren ver voorbij. Sinds haar overlijden is de levenstrap voor ons zessen. We zijn blij met het feit dat niemand van ons van zijn trede is gevallen; er zijn nog geen builen, breuken of andere levensbedreigende incidenten te melden.
De trap van het leven
Ieder van ons vond zijn eigen plek, maar soms dalen we samen de trap van het leven weer even af. We kijken terug op ons opgroeien in de kleine boerderij. We horen de koeien loeien in het achterhuis, ruiken de geur van opgestoken hooi, zien in de weide onze trouwe pony grazen en horen onze waakse hond als er iemand op de fiets passeert. In winterse dagen worden we bibberend wakker. Verbaasd kijken we naar het slaapkamerraam dat is versierd met kristallen bloemen. De schaatsen komen van de zolder. Een waaghals zakt door het dunne ijs van de sloot en komt met een nat pak thuis. We scharen ons op onze vaste plek aan tafel en vallen aan op de gebakken balkenbrij met de geur van rommelkruid. Aan het einde van de week stappen we om de beurt weer in de teil en wordt het haar gewassen met Palmolive shampoo, de soort die prikt in de ogen. Fris gestoken in een flanellen pyjama vechten we om de warmste plek bij het potkacheltje. Stuk voor stuk griezelen we van de smaak van de levertraan en daarna wacht voor ieder het bed. Voor mijn koude voeten is er een kruik of een warme steen gerold in kranten.
Vanaf mijn plek in het nu verlang ik meer en meer terug naar deze tijd in ons overzichtelijke kleine buurtschap in de jaren vijftig en zestig, de tijd toen alles nog gewoon was.
Mezza, inzending verhaal in het kader van de Boekenweek, met als thema bij ons in de familie.
foto: eigen beheer
Mooie metafoor Koosje !
De trap, dank Sjanet!
Koosje, je verhaal is voor vele leeftijdgenoten herkenbaar. Soms heb ik heimwee naar deze vervlogen jaren en hunker ik naar de simpele levenswijze met aandacht en zorgzaamheid voor elkaar.
Succes met je schrijverstalent.
Groetjes
Dank Jo, voor je reactie!
Koosje
Mooi herkenbaar de trap ook mijn pa overleed op 46’jarigeleeftijd . Net als de jouwe stond mijn moeder er alleen voor
Nu je ouder wordt alleen maar trots op haar hoe ze ons gezin met 6 kinderen draaiend hield, met haar handicap met hulp van ons allemaal . Nu ondenkbaar
Tijden zijn veranderd denk nog vaak aan de mooie jaren 50/60 lieve groetjes Riet
Dank je wel Riet!!!
Mooi gebracht herkenbaar voor mij mooi gebracht.ik denk niet terug aan die goeie ouwe tijd.tot ziens.vrgr.Geragrd.
Dank voor je reactie!
Jij hebt het ook pittig gehad Riet! Dank voor je reactie
Mooie herinneringen Koosje, wat was het toch allemaal simpel in die tijd. Ieder lid van het gezin wist zijn plaats op het bankje.. sfeervol beschreven, dat kun jij mooi!
Dank Marian!
Dank Koosje,
Jouw inzending is de overtreffende trap van de boekenweek!
Mooi beschreven en heel herkenbaar Koosje. Typisch toch dat in die tijd in blijkbaar alle gezinnen dezelfde rituelen plaatsvonden, zoals het dagelijks levertraan slikken, op zaterdag (in de teil) in bad, etc. TV kijken bij de buren en iedereen liet zijn kinderen vaccineren. Niemand twijfelde eraan dat het goed was.
Ja een vanzelfsprekendheid, discussies en gelijk hebben was niet aan de rode.
Weer mooi geschreven Koosje. En wat heb ik hier nog veel herrinigen aan. Gr.Anny
Dank Annie en leuk om te horen
Een prachtig verhaal. Alles was zo heerlijk overzichtelijk
Dank Anneke, ja de wereld is nu een tikkie anders.
Wat herkenbaar Koosje. Ik heb net als jij de zelfde ervaring. Ook ik kijk met weemoed terug , de tijd die toen zo eenvoudig was. Onze moeders wisten van niets iets te maken. Hoe kan het ook anders. Ze leken zo op elkaar. Mooi verhaal Koosje. Dank je wel.
Ja jouw en mijn moeder, dat was een bijna-tweeling
Je zet de sfeer van toen weer prima neer Koosje.
Bij het lezen voel je de mantel van nostalgie over je heen schuiven.
Top !!!.
Mooi getypeerd Hennie
Koosje wat een prachtig verhaal, geschreven door een hardstikke goede schrijfster. Wat prachtig hoe je dit stuk geschiedenis verwoordt. Chapeau ! Ellen
Daar moet ik van blozen!
Zo herken baar
Dank voor je reactie Nellie!
Mooi geschreven Koosje en roept vele dankbare herinneringen op!
Dank je wel Henk!!! Fijn dat we de trap bij de hand hebben