Wat heb ik genoten van de Olympische Spelen in Parijs. In eerste instantie bleef de bodem van de medailledoos leeg. De koning had nog niet het morrende voetvolk toegesproken. Maar gaande de rit glom het metaal ons tegemoet. Zo ook bij het synchroonzwemmen, waar de eeneiige tweeling Bregje en Noortje de Brouwer, gekleed in het thema Vincent van Gogh, een spatzuivere oefening lieten zien. Ze pakten daarmee de eerste oranje medaille ooit bij het synchroonzwemmen.
Voorgevormde cups
Ik dacht aan mijn zwemervaringen: twee broers die bijna verdronken, de verplichte zwemles in het Tielse bad, met een instructeur die de haak veelvuldig gebruikte. Niet om je te redden, overigens. Na tien lessen was er het afzwemmen. Meer les hoefde voor mij echt niet. Sinds die tijd zwem ik vooral korte stukjes, bij voorkeur dichtbij de kant met grond onder mijn voeten.
De meisjes De Brouwer zien er, net zoals ik op die leeftijd, ultra strak uit. Toch is er enig verschil. Mijn rue de l’amour kwam pas laat op gang, ik moest wat kunstgrepen doorvoeren. Als negentienjarige droeg ik een zwart-wit badpak. Om het gemoed wat op te krikken werd het een exemplaar voorzien van ruime plastic cups. Waarom? Dat laat ik aan je verbeelding over. Bij het opstaan moest het plastic altijd even uitbollen. Ik kan je verzekeren, dat zag er op het drukke strand weinig opwindend uit.
Een shame moment
Laatst had ik ook een dergelijk shame moment. Ik ging met de kleinkinderen naar het Huphotel. Op de vroege ochtend gingen we zwemmen, en uiteraard schoof ik bij Rowan en Malou aan in het bubbelbad. Het kan aan het moment gelegen hebben, maar de bubbels waren heftig. Mijn gevoerde badpak vulde zich onevenredig. Tussen de voering nestelden zich een soort van flinke ballonnen. Het was een soort Bessy Turff-moment dat ik moeilijk onder controle kon krijgen. Gelukkig zijn er geen plaatjes van.
Zo rond de twintig kocht ik een rode bikini. Mijn ultraslanke lijf kon het toen wat beter hebben. Het was de tijd dat je de hele dag aan het Franse strand ging liggen om een diep gebronsde kleur te krijgen. Geheel ingesmeerd met zonnebrandolie smolten we nog net niet weg. Het kan overigens best een eerste persing olijfolie geweest zijn. Kreeftrood vertrokken we na zonsondergang richting de camping. Met bellen rosé koelden we de verhitting weg. Eenmaal thuis was de gebronsde kleur er vlot vanaf.
Dat hebben de zusjes De Brouwer gelukkig niet; hun brons blijft levenslang aan hen kleven.
Foto: Brabants dagblad
KOSJE WEER LEUK OM TE LEZEN.
Groet, Henny
Dank Henny voor je reactie!
Leuk verhaal Koos.
Ik miste de katoenen gehaakte paars/roze bikini!
Dit gehaakte bikini? Ja dat was ook een afzakkend item…
Vriendelijke groet,
Koosje de Leeuw
Mooi verhaal Koosje ,veel herkenning!
Dank Ria voor je reactie!
Vriendelijke groet,
Koosje de Leeuw
Mooi verhaal Koosje. Er komen bij mij ook weer veel herinneringen boven. Gr. Anny
Dank voor je reactie Annie.
Een diep gebronsde huid, ja dat waren andere tijden…
Groet Koosje
O Koosje ik zie t voor me in dat bubbelbad. Die foto’s heb ik er niet bij nodig….
Dank Gerry…
Ja vreselijk moment…
Groet Koosje
Geweldig verhaal Koos. Heb vreselijk moeten lachen, zo mooi geschreven. Zag t allemaal voor me!
Dank Petra,
Ja we konden er wat van vroeger!
Mooi verhaal Koosje en genoten van alle sport momenten die bij ons door de hele familie worden gevolgd
Ja Henk, de familie-app maakte overuren!