Een gebronsde kleur

 

Wat heb ik genoten van de Olympische Spelen in Parijs. In eerste instantie bleef de bodem van de medailledoos leeg. De koning had nog niet het morrende voetvolk toegesproken. Maar gaande de rit glom het metaal ons tegemoet. Zo ook bij het synchroonzwemmen, waar de eeneiige tweeling Bregje en Noortje de Brouwer, gekleed in het thema Vincent van Gogh, een spatzuivere oefening lieten zien. Ze pakten daarmee de eerste oranje medaille ooit bij het synchroonzwemmen.

Voorgevormde cups

Ik dacht aan mijn zwemervaringen: twee broers die bijna verdronken, de verplichte zwemles in het Tielse bad, met een instructeur die de haak veelvuldig gebruikte. Niet om je te redden, overigens. Na tien lessen was er het afzwemmen. Meer les hoefde voor mij echt niet. Sinds die tijd zwem ik vooral korte stukjes, bij voorkeur dichtbij de kant met grond onder mijn voeten.

De meisjes De Brouwer zien er, net zoals ik op die leeftijd, ultra strak uit. Toch is er enig verschil. Mijn rue de l’amour kwam pas laat op gang, ik moest wat kunstgrepen doorvoeren. Als negentienjarige droeg ik een zwart-wit badpak. Om het gemoed wat op te krikken werd het een exemplaar voorzien van ruime plastic cups. Waarom? Dat laat ik aan je verbeelding over. Bij het opstaan moest het plastic altijd even uitbollen. Ik kan je verzekeren, dat zag er op het drukke strand weinig opwindend uit.

Een shame moment

Laatst had ik ook een dergelijk shame moment. Ik ging met de kleinkinderen naar het Huphotel. Op de vroege ochtend gingen we zwemmen, en uiteraard schoof ik bij Rowan en Malou aan in het bubbelbad. Het kan aan het moment gelegen hebben, maar de bubbels waren heftig. Mijn gevoerde badpak vulde zich onevenredig. Tussen de voering nestelden zich een soort van flinke ballonnen. Het was een soort Bessy Turff-moment dat ik moeilijk onder controle kon krijgen. Gelukkig zijn er geen plaatjes van.

Zo rond de twintig kocht ik een rode bikini. Mijn ultraslanke lijf kon het toen wat beter hebben. Het was de tijd dat je de hele dag aan het Franse strand ging liggen om een diep gebronsde kleur te krijgen. Geheel ingesmeerd met zonnebrandolie smolten we nog net niet weg. Het kan overigens best een eerste persing olijfolie geweest zijn. Kreeftrood vertrokken we na zonsondergang richting de camping. Met bellen rosé koelden we de verhitting weg. Eenmaal thuis was de gebronsde kleur er vlot vanaf.

Dat hebben de zusjes De Brouwer gelukkig niet; hun brons blijft levenslang aan hen kleven.

 

Foto: Brabants dagblad

14 antwoorden op “Een gebronsde kleur”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.