Zeebenen

 

Met rode konen zal ik het maar eerlijk opbiechten: ik ben nog stickerloos en ontving trouw elke week een pakketje met huis-aan-huisfolders. Met Sint en Kerst in zicht wil ik graag warenonderzoek doen, maar ik grijp nu mis op het vaste pakketje op de mat. Dat komt omdat mijn folderaar op reis is.

Met een bijzondere, persoonlijke brief kondigde hij rond augustus zijn vertrek aan. Hij zou aan het einde van het jaar niet met het welbekende kaartje “De bezorger wenst u een gelukkig 2025” langskomen. Hij vroeg in plaats daarvan om waardering op een andere manier te tonen: door hem te sponsoren voor zijn grote avontuur, het project School at Sea. In oktober zou hij vertrekken. Zo’n avontuur kost natuurlijk wat. Om het rond te krijgen, was hij nog druk op zoek naar sponsoren, groot en klein.

Nieuwsgierig ging ik op onderzoek uit. Ik bekeek zijn brief nog eens. Wie is deze jongen? Ik ken hem niet persoonlijk, maar weet wel dat hij altijd keurig de folders op mijn mat bezorgde. Hij heet Tjibbe, komt uit Den Bosch en is leerling van het Rodenborch College. Ik besloot mijn wantrouwen opzij te zetten en zijn eindejaarattentie om te zetten in een klein sponsorbedrag. Dat kon nooit kwaad.

In oktober scheepte hij en de medeleerlingen (van diverse scholen)  in op De Thalassa Barkentijn voor een half jaar buitengaats. De leerlingen hebben 12.000 zeemijlen voor de boeg, met Cuba als eindbestemming. Ik volg zijn reis nu via Instagram-updates en nieuwsbrieven. De Barkentijn is een driemaster met een lengte van een half voetbalveld.

Wat een avontuur: een half jaar, al varend, les krijgen op een schip. Maar het is zeker geen vakantie. Vanaf dag één doet School at Sea een stevig beroep op de jeugdige bemanning. Naast studeren en het maken van toetsen, werken de leerlingen mee met de kleine maar ervaren crew. Het schip wordt door hen grondig gepoetst, en ook de eigen hut moet regelmatig spic en span gesopt worden. Er zijn regels rond het wassen van de kleding en er is een doucheprotocol, dat lijkt me ook nodig met leerlingen die bezig zijn met hun hormonale groeispurt. Gelukkig is er ook ruimte voor ontspanning: zo organiseren ze Spaanse bingo op het bovendek. Bij hun zelfstandigheid hoort dat ze zelf excursies en activiteiten plannen en uitvoeren. Als groep leren ze op elkaar te bouwen, wat hun vertrouwen in zichzelf en elkaar versterkt.

Op Facebook zie ik foto’s van enorme voedselvoorraden, gevangen vissen die veel langer zijn dan je hier op de zaterdagmarkt vindt. Met veel inspanning hijsen de leerlingen gigantische zeilen, lopen ze in de donkerte van de nacht wacht en beklimmen zij flinke bergtoppen tijdens uitstapjes aan wal. Maar bovenal zie ik lachende gezichten.
Met bewondering volg ik de verhalen. Ik lees woorden als kluivernet, boegspriet, stagfok en grootzeil. Het zijn termen waar ik geen ervaring mee heb.  Qua scheepsterminologie ken ik alleen de pont, de pontklep en de pontbaas. Ik heb het niet zo op het water. Ik herinner me nog een schoolreisje naar Ameland, met de boot vanaf Holwert. Een overtocht van een klein uur, maar ik zag er enorm tegenop. Voor mij was het een “mijl op zeven”.

Van kinds af ben ik bang geweest op het water. Jarenlang ging ik vanuit het Alphense gehucht De Schans naar de lagere school in Oijen. Weggebracht worden door je ouders was geen optie: we waren met zes kinderen en er was altijd wel een kind aan de borst, los nog van het werk van alledag. Dus liepen we samen met oudere leerlingen naar school. Elke dag zag ik op tegen de pont. Misschien ben ik als kind te veel gewaarschuwd voor het water. Zwemmen leren was “not done” – dat deed ik pas op mijn dertiende, toen ik zelfstandig op de fiets naar zwemles in Tiel kon. Die zwemles is een verhaal apart, het heeft mijn gevoel voor water niet echt verbeterd. Ik ben nooit een waterrat geworden.

Het mag duidelijk zijn, Tjibbe, heeft echte zeebenen. Ik volg zijn verhalen graag, maar zelf blijf ik liever met beide benen stevig aan de grond.

Ik wens hem en zijn boordgenoten nog een mooie tijd op zee toe!

 

Foto: Instagram Tjibbe