Opgeplust

We zijn hier in de wijk opgeplust. De oude Coop is niet meer. Dat was hard nodig, want je stond als klant met regelmaat met je voeten in een plas water afkomstig uit een van de lekkende koelvitrines.
Het gedateerde interieur is tot de grond toe afgebroken en opnieuw opgebouwd. Onder de naam Plus gaat de winkel verder. Het personeel is in de ombouwfase bijgeschoold. Dat moet ook wel, want er hangen nu handscanners en men werkt met zelfscankassa’s. Er is nog één normale kassa. Je kunt de winkel pas verlaten als je jouw kassabon hebt gescand.

In de eerste week heb ik boodschappen gedaan. Alles staat op andere plekken; dat doet iets met je geest. Je voelt je toch een soort zoekende in de woestijn. Maar gelukkig staat op elke hoek wel een medewerker om hulpeloze klanten vlot bij het winkelproces bij te staan. Ik heb het idee dat het aanbod is uitgebreid. Of de prijzen ook zijn opgeplust, weet ik nog niet. De medewerkers dragen nu Plus-kleding en achterin de broodcorner staat een vertrouwde vriendelijke medewerkster met een nostalgische Franse pet. Dat creëert een soort thuisgevoel.

Traag op gang

Tijdens mijn tweede bezoek aan de winkel probeerde ik de handscanner uit.
Ik kwam met de bediening van het apparaat wat traag op gang en kreeg de scanner maar niet onder controle. Een behulpzame jongen zag mij stoethaspelen: ‘Mevrouw, ik help u even, daar zijn wij voor’. Dat deed me meer dan goed. Ontspannen ging ik op zoek naar een boodschappenmandje. Het rijtje mandjes glom van nieuwigheid. Dat was eerlijk gezegd vroeger anders. Ik toog de winkel in met in de ene hand mijn mobieltje met daarop een boodschappenlijstje. Op mijn hoofd de leesbril. In de andere hand balanceerde de scanner én mijn boodschappenkar. Ik kan je zeggen, dan heb je veel om handen.

Ik scande als eerste mijn ietwat vreemde verslaving: hüttenkäse. Daarnaast ook in de zuivelhoek, scande ik de volle kwark en zure room. Ik ging verder op mijn speurtocht naar een rol volkoren beschuit. Daarna zocht ik de drankhoek en scande ik een ultraklein flesje wijn. Handig voor een alleenwonende: je hoeft als je alleen bent geen grote fles wijn open te maken, een fles die jou de hele week hunkerend halfvol aankijkt.
Opgetogen liep ik naar de zelfscankassa om af te rekenen. Ik realiseerde me dat ik geen tas bij me had, dus ik richtte de scanner ook op een Plustas.

Dat heb ik nou weer

Al snel verscheen op de afrekenkassa het bericht of ik voor een controle wilde wachten op een medewerker. Dat heb ik nou weer, dacht ik.
Een piepjonge medewerkster bekeek het wel erg pietluttige flesje wijn. Gelukkig zag ze in één blik dat ik als midden-70’er de leeftijd van 18 al ver voorbij was.
Ze drukte op wat knoppen en ik kon door met het afrekenen. Het meisje had net haar rug gedraaid toen er weer een bericht op het scherm verscheen. Of ik wilde wachten, want een medewerker kwam langs om een steekproef uit te voeren. Mijn geduld werd ernstig op de proef gesteld. De overigens aardige jongeman scande een bepaald aantal producten en ik kon door. Ik zocht mijn leesbril en controleerde de kassabon. Daarop zag ik dat ik maar liefst vier keer de hüttenkäse had aangeklikt en twee keer de boodschappentas.
Zuchtend liep ik naar de enige gewone kassa, waar de vertrouwde medewerkster uit het Cooptijdperk mij verder hielp en me de te veel betaalde kosten teruggaf.
Ik scande de kassabon bij het uitgangspoortje en liep de frisse lucht in. Ik zuchtte diep; mijn Plus-experience van vandaag zat erop.

Bijna alles onder controle

Ter geruststelling kan ik melden dat ik na enkele bezoeken aan de winkel inmiddels de zelfscanner en kassa iets beter onder controle heb. Het is fijn weer gewoon in je eigen wijk te kunnen winkelen.
Al moet ik wel zeggen dat bij de laatste boodschappenronde er opnieuw plassen water voor de vitrines lagen. In de boodschappenkarren lagen verfrommelde folders en boodschappenlijstjes.
Maar dat zijn details, die worden vast snel opgeplust. Daar vertrouw ik op.