Mantelzorgen voor Jim

Het leek vannacht buiten wel een slagveld van een of meerdere krolse poezen. Wellicht was er sprake van territoriumdrift? Ik dacht even aan Jim, (voor de intimi Jimmy), die mogelijk buiten rondscharrelt. Zij kan naar binnen, dus dat stelt me gerust. Ik heb geen idee hoe dat in de kattengemeenschap in elkaar zit. Is Jim na 22 (!) lentes nog aantrekkelijk?

Mij lijkt het niet, maar ik heb geen verstand van de seksuele attractiviteit van katten, van honden overigens ook niet. Ik kijkt op internet naar de ‘mensenleeftijd’ van katten, ik lees op een site over vermenigvuldigen met 4.5 en dan is Jim 99. Ze is hoe dan ook een oude dame op vergevorderde leeftijd!

In de mensenwereld heb je allerlei geuren en kleuren: overjarige mannen die vallen op piepjonge blaadjes, oudere vrouwen die graag, al dan niet partieel, een toyboy willen, of geslepen jongens die ‘vallen’ op een oudere vrouw, nou ja, meer op haar portemonnee, horloge of andere blingbling.

Maar goed, deze ochtend was het om half 11 tijd om te mantelzorgen voor Jim. Ik ken haar al heel wat jaartjes; zij scharrelde als jonkie nog weleens door mijn tuin en sprong als een acrobate van de schutting naar het platte dak van mijn schuurtje. Dat deed zij met grote elegantie en veerkracht. Ik mocht er graag vanuit mijn tuinstoel naar kijken. Maar nu, op deze vergevorderde leeftijd, trekt zij zich wat meer terug en heeft zij haar terrein vooral dichtbij huis, veelal binnen de muren van de patio of in huis op een van de sfeervolle loungeplekjes van het baasje.

Alexis

Als ik de sleutel in de voordeur van vakantieganger Hans steek, hoor ik Jim al hoopvol scharrelen. Met een helder, klagend geluid begroet ze mij en trippelt voor me uit, in de richting van de keuken. Ze ziet er ongeschonden uit en heeft in de afgelopen nacht geen robbertje gevochten, stel ik vast.

Met: ‘Het baasje komt straks weer,’ stel ik haar gerust. Daar heeft ze geen oren naar; ze wil eten en wel nu. Al cirkelend rond mijn benen mauwt ze door alsof het einde van de wereld nabij is. Ik maak gehaast het maaltje klaar. Net als gisteren inspecteer ik de bakjes; het merendeel heeft haar blijkbaar gesmaakt.

In een hoek van het aanrecht staat keurig gesorteerd het assortiment Alexis klaar. Maar ik begin met het lekkerste: een likje koffiemelk, daar houdt ze van. Ik neem het pak uit de koelkast en giet een scheutje in een klein bakje. Ze valt gelijk aan. Luid smakkend heeft ze het bakje in een mum van tijd leeg. Daarna laat zij mauwend weten dat de volgende gang door kan komen.

Ik schud wat brokken in de grootste bak. Die zitten in eenzelfde trommel zoals wij die vroeger thuis hadden, degene waarin mijn moeder het snoepgoed bewaarde. Dat schept een band. Het volgende voorgerecht is een Alexis-kauwstick. Dat is nodig, want ook bij katten ligt tandsteen op de loer. Wat je zelf niet wilt hebben, moet ik ook Jim niet gunnen. Aarzelend kies ik de smaak zalm-gevogelte. Met de schaar knip ik de stick in halve centimeters. Het valt niet mee voor de tweeëntwintigjarige om zo’n stevige stick nog heelhuids weg te krijgen. Terwijl zij aan de stukjes stick begint, ga ik verder met het keuzemenu. Ik twijfel tussen de tonijn met erwten, maar neem de kabeljauw met groene bonen. Vooral nu het een killere dag is, lijken de bonen me een heerlijk hapje.

Nog een likje

Nu nog wat vers water en Jim kan afgevuld de dag weer in. Voor ik vertrek laat ze nog even horen dat ze niet tevreden is. Ik besluit als toetje nog een klein scheutje koffiemelk te serveren. Halfvol, moet kunnen. Tevreden trek ik de deur achter me dicht. Mijn mantelzorgtaak zit erop.

En Jim? Die wacht met gespitste oren in het halletje op het baasje.