Tussen tafellaken en servet

Het leeftijdsgevoel is een bijzonder fenomeen. Toen ik rond de veertien was en Bennie als kleuter aan mijn ‘grote’ hand mee naar de kerk ging, voelde ik me bijna volwassen. Terwijl ik zelf meer servet dan tafellaken was.
Bij het zien van mijn nichten voelde ik me piepjong. Zij waren al jong voorzien van vrouwelijk schoon. Ik voelde me een klein en plat servet.
Zo heeft elke leeftijd zijn positieve en negatieve kanten. Soms voel je je oud, dan weer jong.

Mijn broer Bennie is een kleine tien jaar jonger dan ik. Hoewel er geen echt generatieverschil merkbaar is, begint de tijd nu toch zijn grenzen te trekken.
Een voor een stapten mijn broers en ik in de afgelopen jaren de zee van tijd binnen. We leverden onze bedrijfssleutel in. Maar voor Bennie was dat nog niet het geval, want hij ‘moest’ nog even. Wel bij een fijn bedrijf dat hem echt een thuisgevoel geeft. Dat gelukkig dan weer wel.

En wij? Wij beginnen licht te kraken en vinken het langer wordende lijstje met phpd’tjes af. Wij hebben ruim de tijd om daarbij stil te staan.

Vandaag wordt onze Bennie 65! Voor hem een memorabele dag. Want dit is toch een beetje de opmaat naar zijn pensionering.
Nu begint het aftellen voor Bennie; nog twee jaar, twee personeelsfeestjes en twee kerstpakketten.

Althans, als het kabinet Bennie ter wille is.  Want voor hetzelfde geval ‘mag’ hij  nog wat langer en krijgt hij een kerstpakket extra.

Bennie, wij, je broers en zus, prijzen ons rijk dat we samen met jou kunnen proosten op jouw mooie leeftijd.