Nieuwjaarspost

 

Een andere auto .. Ik zag er tegenop. Vooral tegen de papieren rompslomp. Om vooral niets te vergeten had ik een checklijstje gemaakt met de volgende punten:  het kenteken van de ‘oude’ auto overschrijven en (belangrijk) een vrijwaringsbewijs ontvangen; de ‘nieuwe’ auto op naam zetten samen met de vorige eigenaar; de wegenbelasting overzetten en de autoverzekering regelen. En last but not least: mijn gemeentelijke parkeervergunning overzetten naar het nieuwe kenteken.

Minutieus vinkte ik alle stappen af. Van de gemeente rolde via de mail de bevestiging binnen dat mijn kenteken was aangepast. Ik zuchtte diep, alle stappen waren gezet, ik kon veilig de weg op.
Na een wijkgebonden proefrondje begaf ik me naar Tiel waar de kleinkinderen en hun verhalen op me wachten. Tot zover liep alles goed, nou ja goed? In december wel!

De kerstdagen en nieuwjaarsdag passeerden in een flink grieperige sfeer. Dat was minder. De drie koningen waren net het land uit toen ik mijn eerste post van het nieuwe jaar op de mat vond.
Twee enveloppen maar liefst, maar zonder een gelukkige nieuwjaarsgroet.
Twee heffingen, beiden van € 82,41. Mijn ‘nieuwe’ auto was twee keer hier in de straat geflitst door de controlewagen, zo eentje met een camera op het dak.

Ik begreep er niks van en belde met de gemeente. Een behulpzame mevrouw speurde in de gemeentelijke computer. ‘Dat is wel heel erg vreemd, ik zal het gelijk doorgeven aan de afdeling parkeren.  Maar maakt u vooral bezwaar want anders blijven die kosten op u drukken en lopen de bedragen van de aanslagen enorm op.’

Ik liet alles uit mijn handen vallen en stuurde nog die dag twee bezwaarschriften. Met als bijlage de ontvangstbevestiging van de gemeente dat ik mijn kenteken had laten veranderen.
Enkele dagen later lag de volgende aanslag op de mat. Geërgerd kwam ik de dag door. Licht stuurs schreef ik bezwaarschrift nummer drie.

De dag erna kreeg ik van de gemeentelijke parkeerafdeling een mailbericht met de strekking dat een en ander was nagekeken. Er was sprake van een kruising. Mijn kenteken was inmiddels in het systeem aangepast zodat de controlerende wagen mij niet meer onterecht kan flitsen. Bij een bakje koffie haalde ik opgelucht adem.

Je voelt het al aankomen, tot de postbode die namiddag weer een brief bracht en ik daarop voor de vierde keer een bezwaarschrift schreef.  Het begint meer dan een dagvullende taak te worden.

De aanslagen sluiten af met de volgende verontrustende zin:

Maakt u bezwaar?  Ook dan moet u de aanslag betalen voor 22 februari 2025. Verklaren wij uw bezwaar gegrond? Dan krijgt u het betaalde bedrag terug.

Zekerheidshalve checkte ik mijn bankrekening, in november 2024 zijn de kosten voor mijn parkeervergunning voor 2025 voortvarend afgeschreven bij de bank. Dat dan weer wel.

Ik breek me nu het hoofd? Wat nu verder te doen met de 4 aanslagen à raison van 82,41, totaal maakt dat: € 329,64?

Wat zou jij doen? Ik hoor het graag!

naschrift 22-01-2025 : ook de 5e aanslag in gearriveerd.  De totale kosten lopen op naar 412,05

 

30 januari 2015: De vijf aanslagen zijn binnen de Gemeente 🧐 bekeken. Binnen een week kreeg ik bericht dat de zaak geseponeerd was. Het was fijn dat er snel gehandeld werd.

 

Foto: De Stentor

Zeebenen

 

Met rode konen zal ik het maar eerlijk opbiechten: ik ben nog stickerloos en ontving trouw elke week een pakketje met huis-aan-huisfolders. Met Sint en Kerst in zicht wil ik graag warenonderzoek doen, maar ik grijp nu mis op het vaste pakketje op de mat. Dat komt omdat mijn folderaar op reis is.

Met een bijzondere, persoonlijke brief kondigde hij rond augustus zijn vertrek aan. Hij zou aan het einde van het jaar niet met het welbekende kaartje “De bezorger wenst u een gelukkig 2025” langskomen. Hij vroeg in plaats daarvan om waardering op een andere manier te tonen: door hem te sponsoren voor zijn grote avontuur, het project School at Sea. In oktober zou hij vertrekken. Zo’n avontuur kost natuurlijk wat. Om het rond te krijgen, was hij nog druk op zoek naar sponsoren, groot en klein.

“Zeebenen” verder lezen

Een vette bike

In de jaren ’60 keken we uit naar onze zestiende verjaardag. Dat was het moment waarop de brommer lonkte. In die jaren lieten vooral jongens met de keuze van hun brommer zien wie ze waren. Je had jongens die kozen voor een Puch met een hoog stuur. Rechtop gezeten genoten ze van hun ritjes. Vooral op de Puch zag je studentikoze, wat artistiekere types. Soms had een Puch een buddy seat, waarop gepronkt kon worden met een nieuwe vlam.

“Een vette bike” verder lezen