Welkom bij mijn pennenstreken
Hier vind je alle blogs
‘Ik ga je inmaken oma,’ riep hij terwijl hij de controllers voor het spel uit de kast haalde.
‘Oké, kom maar op, dat zullen we nog wel eens zien!’
Mijn ervaring met Super Mario dateert van eind vorige eeuw, toen mijn zoon Hans dertien jaar was. Samen speelden we het spel Super Mario 64 op een raceparcours. De race was snel ten einde, in de aanloop naar de eerste bocht vloog ik uit de bocht. Mijn racewagentje kermde in de bosjes.
Eindelijk is het dan zover: er is weer kermis in het dorp. Toon en Henk zijn niet te houden en kijken bij de opbouw van de attracties en tentjes toe. Ik hoop dat het tentje met de suikerspin er weer staat, 50 want de spin smelt zo lekker weg in mijn mond. We vragen onze ouders tijdens het eten het hemd van het lijf:
‘Wat zal er dit jaar allemaal weer op de kermis staan?’
‘Hoe vaak gaan we?’
‘Pap, ga je weer prijsschieten voor ons mam?’
‘Mogen we ook alléén naar de kermis?’
‘Hoeveel kermisgeld krijgen we?’
‘Mogen we ook in de zweefmolen?’
Na de pudding verdeelt mijn vader het kermisgeld. Voor elk kind legt hij een aantal dubbeltjes op tafel. Die mogen we vrij besteden.
Van verschillende kanten kreeg ik in de afgelopen dagen de vraag hoe het met mijn blogs stond. Men miste mijn schrijfsels. Dat klopt, ik heb al even geen blogs meer gepost. Het ritme van om de veertien dagen te posten moest ik even laten varen. De dozen met de vers gedrukte boeken in de gang vroegen voorrang. Dagelijks dook ik er in om weer bestellingen te verzenden en nog steeds krijg ik aanvragen.
De bel klinkt kort en bondig. Ik loop de gang in en zie door het glas van de deur een rode loper liggen. Verbaasd doe ik de deur open en daar aan het einde van de loper staat ze, een jong blond ding met een hoog staartje, een ‘hupsikje’ zouden we thuis vroeger zeggen. Ze beweegt dansend maar blijft op anderhalve meter afstand.
‘Hallo mevrouw, bent u in orde,’ vraagt ze?
Ik frons, ‘ja hoor, hoezo?’