Welkom bij mijn pennenstreken
Hier vind je alle blogs
Wat was het gisteren leuk, het eerste drankje en niet te vergeten de bitterballen op het terras van café De Unie, hier in Den Bosch. En wat went het snel, voor ik het wist zat de eerste bal achter de kiezen en was mijn tong ouderwets half verbrand.
Naderen we nu, geënt en wel, dan toch echt het einde van de pandemie? Het begint er op te lijken. Wat een heerlijk vooruitzicht!
Een jaar rond, voor mij was het een fantastisch jaar. Ik denk dat ik een van de weinigen ben die dat kan zeggen over de afgelopen 365 dagen.
Mijn plannen zag ik scherp voor me. Mijn boek zou uitkomen op 3 mei 2020 en in mijn hoofd stonden zestig bubbelglazen klaar. En dat tweemaal, in Alphen aan de Maas en in Den Bosch. Met familie, vrienden, oud-collega’s, schoolgenoten en mensen uit mijn schrijfnetwerk. Met hapjes natuurlijk. Bij een presentatie hoort een programma. Op de rol stond een interview met mij, een lezing door Peter Deurloo en de aanbieding van het eerste exemplaar. En natuurlijk een signeersessie.
Het is maandagochtend, zo rond een uur of acht. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en zie door het glas van de voordeur dat de stoep openligt. Ah, de glasvezelheren; wat zijn ze vroeg uit de veren.
Gelukkig ben ik al in de kleren. Ik open de voordeur. Pal voor me stuit ik op een donkerharige jongeman. Die had ik niet zien aankomen. Een knapperd in een oranje hesje met daarop de tekst: Houd afstand 1.5 meter! Ik ken mijn plek en doe een stap terug in de gang.
Al maanden hikte ik ertegenaan. Naar mate de datum van 12 maart dichterbij kwam kreeg ik meer en meer het tandartsgevoel. Buikpijn en geen ontkomen aan.