De trein puft langzaam de eindhalte tegemoet.
We trekken onze jassen aan, de treindeuren gaan open en massaal drommen we naar buiten. Gehaast maken we de overstap, naar een nieuwe trein die op het perron aan de overkant op ons wacht.
Zeebenen
Met rode konen zal ik het maar eerlijk opbiechten: ik ben nog stickerloos en ontving trouw elke week een pakketje met huis-aan-huisfolders. Met Sint en Kerst in zicht wil ik graag warenonderzoek doen, maar ik grijp nu mis op het vaste pakketje op de mat. Dat komt omdat mijn folderaar op reis is.
Met een bijzondere, persoonlijke brief kondigde hij rond augustus zijn vertrek aan. Hij zou aan het einde van het jaar niet met het welbekende kaartje “De bezorger wenst u een gelukkig 2025” langskomen. Hij vroeg in plaats daarvan om waardering op een andere manier te tonen: door hem te sponsoren voor zijn grote avontuur, het project School at Sea. In oktober zou hij vertrekken. Zo’n avontuur kost natuurlijk wat. Om het rond te krijgen, was hij nog druk op zoek naar sponsoren, groot en klein.
Een vette bike
In de jaren ’60 keken we uit naar onze zestiende verjaardag. Dat was het moment waarop de brommer lonkte. In die jaren lieten vooral jongens met de keuze van hun brommer zien wie ze waren. Je had jongens die kozen voor een Puch met een hoog stuur. Rechtop gezeten genoten ze van hun ritjes. Vooral op de Puch zag je studentikoze, wat artistiekere types. Soms had een Puch een buddy seat, waarop gepronkt kon worden met een nieuwe vlam.
Een gebronsde kleur
Wat heb ik genoten van de Olympische Spelen in Parijs. In eerste instantie bleef de bodem van de medailledoos leeg. De koning had nog niet het morrende voetvolk toegesproken. Maar gaande de rit glom het metaal ons tegemoet. Zo ook bij het synchroonzwemmen, waar de eeneiige tweeling Bregje en Noortje de Brouwer, gekleed in het thema Vincent van Gogh, een spatzuivere oefening lieten zien. Ze pakten daarmee de eerste oranje medaille ooit bij het synchroonzwemmen.